Living Giving, Biënnale Gelderland

De afgelopen jaren werd het kun­ste­naars wel eens ver­weten dat ze met hun rug naar de maatschap­pij zouden staan. Maar hoe zou dat ooit waar kun­nen zijn? Iedere kun­ste­naar leeft tenslotte te mid­den van zijn buren, brengt zijn kinderen naar school, heeft vrien­den bin­nen en buiten de kun­st en maakt zich zor­gen om de wereld. Juist kun­ste­naars willen graag een open verbind­ing met een wereld, die bred­er is dan de kunst­wereld. De wereld is hun voed­ings­bo­dem. De beteke­nis van kun­st is dat het de wereld beter maakt. En niet omdat het de beschouw­er alti­jd op het ver­keerde been zet en ontregelt, dat is een een­z­i­jdi­ge en oude avant­gardis­tis­che opvat­ting, maar omdat het iets gééft. Het is een cadeau en reikt de mede­mens iets aan om over na te denken, iets oprechts, iets wat echt is, als een voortvloeisel van aller­lei mogelijke denksys­te­men. Het is onbaatzuchtig, omdat het bij kun­st niet om geld gaat, in ieder geval niet op het moment dat het gemaakt wordt.

Voor de Biën­nale Gelder­land 2016 nodigde ik Gelder­se kun­ste­naars uit en vroeg hen een verbin­te­nis aan te gaan met mensen die in Arn­hem wonen of werken. Het idee was dat kun­ste­naar een kunst­werk zou mak­en voor een bepaalde per­soon, als het ware een cadeau, dat gebaseerd is op gesprekken over het lev­en, lot en keuzes van deze Arn­hem­mer, zijn geluk en tegenslag. Dat werk geeft die per­soon of dat gezin een reac­tie op het lev­ensver­haal in de vorm van troost, een ander gezicht­spunt, schoonheid, een beves­tig­ing of een bemoedig­ing, alles is mogelijk. Tij­dens het pro­ces ontston­den aller­lei vari­anten op dit con­cept. Een kun­ste­naar vroeg of hij in gesprek mocht gaan met een ruimte. Ja natu­urlijk. Een andere kun­ste­naar was bezig met een serie waarin ze portret­ten maakt van vluchtelin­gen waar­bij ze hun ver­haal er om heen schri­jft. Kon ze dat in Arn­hem ook doen? Zek­er. De kun­ste­naar neemt steeds ook zijn eigen lev­ensvisie en voorkeuren mee. Het werk ontstaat vanu­it die ont­moet­ing en de vra­gen die het gesprek oproept.

Kinke Kooi gaat in gesprek met Sask­ia Bak, de directeur van het muse­um Arn­hem. Zij bedacht dat ze graag over de kled­ingkast en de bling­bling van Sask­ia zou prat­en, de uitkomst van het gesprek is nog open. Rinke Nijburg ont­moet een rechter en Ide Andre is van plan een par­ty te organ­is­eren voor een woon­groep. Hen­drick­je Schim­mel praat over sys­te­men met bib­lio­the­caris in de Rozet en komt er achter dat het woord ​‘bib­lio­theek’ eigen­lijk niet meer past bij wat de bieb als tak­en op zich neemt. De kun­ste­naar maakt op basis van deze uitwissel­ing van ideeën en gedacht­en een kunst­werk dat op de woon- of werk­plek te zien zal zijn. De gesprekken wor­den opgetek­end en komen in een cat­a­lo­gus zodat de bezoek­er van Liv­ing, Giv­ing zelf de verbind­ing kan leggen tussen het gesprek en het uitein­delijke kunstwerk. 

Voor het project Liv­ing, Giv­ing vol­gen we een spoor door de stad, langs een viool­bouw­er, naar de recht­bank, op bezoek bij een Turkse kleer­mak­er en een opvang voor ex-psy­chi­a­trische cliën­ten, en ook in een van de vele leegstaande pan­den in de bin­nen­stad valt werk te bekijken. 

Deel­ne­mende kun­ste­naars: Aline Eras, Danielle Lemaire, Fiona Lut­jen­huis, Hanne van der Woude, Hei­di Linck, Hei­di Sin­cu­ba, Hen­drick­je Schim­mel, Ide Andre, Kinke Kooi, Mai­son the Faux (Joris Suk en Tes­sa de Boer), Mouni­ra Al Solh, Rinke Nijburg, Rudolf Romero, Simon van Til en Nazmiye Oral.
Extra’s: Dori­an Hiethaar, Ben Joost­en, Ger­ard Koek, TADA pro­jecten (Mar­i­je Ver­meulen en Gui­do Nieuwendijk) en Lieven Hen­driks en Jaap Kro­ne­man.
Ontwerp kaarten en ten­toon­stelling: Har­men Liem­burg
Ontwerp pub­li­catie: Kim Waterlander