We Once Were One* *Solotentoonstelling van Femmy Otten.

Een berg hout­snip­pers op de grond is miss­chien wel het meest wereldse dat in de exposi­tie aan­wezig is, de zweet­drup­pels van de noeste arbeid om de aan­wezig beelden te sni­j­den en hakken. Zoals een sculp­tu­ur vol neuzen, lip­pen, vulva’s en penis­sen die gehakt is uit marmer: wat moet dat een span­nende onderne­m­ing zijn, het moet als­maar goed gaan, iedere besliss­ing heeft onom­keer­bare consequenties.

Tij­dens de open­ing waren er per­for­mances.
Twee in zwart gek­lede vrouwen ston­den op een eiland­je van plukken mensen­haar, Ze bewogen heel zacht­jes naar voren en weer naar achteren met een lichte cirkel in de beweg­ing. Ze adem­den met de beweg­ing mee. Op hun eiland van haar leken ze zich in een eigen veld te bevin­den, onver­stoor­baar temid­den van alle drukte.

Ter­wi­jl ik naar de doek kijk hoor ik heel zacht geneurie, ver­moedelijk bevin­dt zich een lev­end meis­je achter die grote houten wand waar de doek op hangt.

En in een andere kamer staat een vrouw met ongelooflijk lang haar in een bru­in houten kom in de houten vlo­er met ook daarin weer plukken haar. Ik durf haar niet aan te kijken, alsof ik daarmee de betover­ing zou kun­nen ver­breken. En als ze dan ook nog gaat zin­gen is het als een han­dreik­ing uit de hemel.

Oude en nieuwe werken hangen naast elka­ar en omdat je nooit genoeg kri­jgt van de werken van Fem­mie Otten is het weerzien alti­jd een groot plezi­er.
In deze ten­toon­stelling is het alsof de wereld even zijn adem inhoudt, waar­bij je het lief­st ein­de­loos naar ieder werk kijkt, en hoopt dat het zin­gen nooit ophoudt. Een ver­trag­ing in een drukke wereld. Een ver­lan­gen ook: We once were one

Het werk van Fem­my Otten komt van bin­nen uit, alsof ze in con­tact staat met verre beschavin­gen, waar vrouwelijke energie voe­dend is, waarin har­monie is en waar mensen niet wor­den geleid door oorde­len. Haar werk sti­jgt omhoog ter­wi­jl het tegelijk zo aards is, miss­chien zelfs wel dier­lijk. Het lichaam is zo indrin­gend aan­wezig. Het haar is zoveel tegelijk, sen­sueel, kracht, tra­nen, Maria Magdalena.

Een tao oefen­ing die ik van een vriendin kreeg toeges­tu­urd vraagt om eerst je ogen zacht te mak­en, iedere teken­ing van Fem­my Otten kijkt met zachte ogen de wereld in. Dan vraagt de oefen­ing om te ver­beelden dat er een bloem uit je borst omhoog komt, ik zie alti­jd een grote witte water­lelie, die bloem is de liefde die je kunt voe­len en naar buiten kunt lat­en stromen. Voor mij is ieder werk van Fem­my Otten die liefde, die we alti­jd zouden kun­nen voe­len vanu­it het besef dat we één zijn.