Liquid Mountain
Museum Het Valkhof heeft Heske ten Cate en Hanne Hagenaars gevraagd om met een eigen expositie te reageren op de tentoonstelling ’Out to Sea?’ Het voorstel van de gastcuratoren was terug te gaan naar de bron: het laboratorium. Daar ligt de oorsprong van kunststof en mogelijk is daar ook de plaats waar creatieve oplossingen worden bedacht.
Zij nodigden vier kunstenaars uit om vanuit hun eigen visie op ‘de natuur versus het kunstmatige’ een statement te maken in de vorm van een laboratorium. De tentoonstelling zet daarmee het experiment centraal, als moment waarop nieuw materiaal ontstaat. Het visualiseert een plaats van denken en van creëren. ‘Maakbaarheid’ en ‘het menselijk handelen’ zijn het overkoepelende thema van ’Liquid Mountain’.
’Liquid Mountain’ (letterlijk: vloeibare berg) is een term uit de surfwereld, en daarmee een verwijzing naar de zee, waarin ook het plastic afval drijft. Wanneer de omstandigheden gunstig zijn, ontstaat er in zee — tijdelijk — een enorme golf die nieuwe mogelijkheden biedt om vooruit te komen.
Kunstenaars: Karin van Dam, Müge Yilmaz, Anna Bak, Paul Beumer, Simon Starling
Vloedlagen in de zeereep. Karin van Dam laat zich graag inspireren door de expositieruimte. In dit geval deed het glanzende vloeroppervlak haar denken aan het water van de zee, die een belangrijke rol heeft in Dossier Plastic. Floating Market is een ‘drijvende’ installatie van nautische vormen die uitnodigt om de zee te verkennen. In de enorme watermassa ligt oneindig veel verborgen in de diepte.
De archeologische vondsten in Museum Het Valkhof, kunstobjecten en gebruiksvoorwerpen uit het dagelijks leven, komen uit de grond. Tegenover die objecten, in het museum als schatten tentoongesteld, presenteert de kunstenaar haar eigen ‘found objects’ in vitrines. Het zijn met zorg gekozen hedendaagse plastic voorwerpen, meegebracht vanuit de hele wereld. Misschien worden ze ooit op eenzelfde manier bekeken als de archeologische vondsten.
Oscillations. Müge Yilmaz toont ons een verlichte aluminium kas, waarvan de inhoud meteen duidelijk is. Het is een opslagruimte, een laboratorium en een werkplaats. So there will be: plants real and fake, grow lights, seeds banks, resin, moss, bottles, cables and other things that i call paraphernalia. Not still hundred per cent sure either people can enter in or only peek. Buiten de kas bevinden zich mensfiguren, op ware grootte. Ze zijn volledig gehuld in een soort camouflage kleding, waarmee ook hun gezicht bedekt is. Yilmaz onderzoekt in haar werk de rol van technologie, natuur en spiritualiteit. De toekomst van de mensheid is pas te veranderen als we onszelf bewust worden van onze eigen (voor)oordelen.
“Feed me!” Voor Liquid Mountain heeft Anna Bak zich laten inspireren door Earth Overshoot Day, de dag van een bepaald jaar waarop de mensheid alle grondstoffen heeft opgebruikt waarvoor de aarde een jaar nodig heeft om die te genereren. Die dag komt steeds eerder, in 2016 was dat 8 augustus. Hoe gaan we om met de voedselvoorziening, nu en in de toekomst? De kunstenaar gebruikt bestaande beelden uit diverse media die te maken hebben met eten en gegeten worden. Horrorfilms waarin de natuur een bedreiging wordt en de rollen — wie eet wie? – worden omgedraaid, fascineren haar. In de expositie zijn een aantal laboratorium-achtige opstellingen te zien met science fiction elementen. De onheilspellende beelden hebben allen te maken met consumptie.
Zowel het proces waarin het werk van Paul Beumer tot stand komt, als het uiteindelijke resultaat roepen associaties op met de natuur. Daarbij maakt hij in zijn werk ook gebruik van natuurlijke elementen: met delen van planten waaraan hij water, aarde, waterverf en inkt toevoegt, maakt hij afdrukken op papier. Hij probeert de natuurlijke processen uit de natuur — kleuren, tot bloei komen en afsterven – op kunstmatige manier te evenaren. Voor Liquid Mountain maakte de kunstenaar een vloerinstallatie van textiel, plastic en afval. met afdrukken van verschillende huishoudelijke voorwerpen. De voorwerpen zelf zijn in de afdruk nauwelijks meer herkenbaar. Het resultaat is een soort zen tuin in het midden van de ruimte. De ruimte refereert aan de verfbaden in India.
De expositie begint met een beeldende metafoor. In de diaserie Autoxylopyrocycloboros zien we de kunstenaar Simon Starling met een houten stoomboot varen op een meer in Schotland, Loch Long. De motor van de boot wordt gestookt met hout dat komt van de behuizing van de boot zelf. Het schip wordt dus beetje bij beetje opgestookt om vooruit te komen. Vanaf het begin wordt het onafwendbare tragische einde van boot en bemanning duidelijk.
De keuze voor Loch Long is niet toevallig; het is de plaats waar Groot-Brittannië onderzeeërs met kernwapens heeft ondergebracht. De naam Autoxylopyrocycloboros is een verwijzing naar de Ouroboros, de mythologische slang die zijn eigen staart opeet.
