Otobong Nkanga: Underneath the Shade We Lay Grounded.

Oto­bong Nkan­ga exposeert in het his­torische Sint-Jan­shos­pi­taal in Brugge.
Under­neath the Shade We Lay Ground­ed.
De bene­den­verdieping is bedekt met witte ste­nen en via een par­cours van paden loop je door de ruimte. Liggen, gron­den, aar­den. De geesten van zieke lichamen en doden waart hier nog rond. Oude schilder­i­jen doen er ver­slag van, portret­ten van chirurgi­j­nen, een blik in de zieken­za­al, de non­nen die hier hun goede werken ver­richt­ten.
​’We are meant to heal but we are not eter­nal’, zegt Oto­bong Nkan­ga. ​’We can die.’ Die fragiliteit hangt in de ruimte die ron­dom is afgezet met witte half transparante gordi­j­nen waarop poëtis­che zin­nen zijn gedrukt: Under­neath the shade we lay ground­ed. Round­ed beads of sweat leave salty rings, on wounds , wait­ing for their dai­ly caress…

Er hangen twee mega grote wand­kle­den in de ruimte, een met een herf­st-achtige boss­feer en de ander met een onder­wa­ter­scene. Ook staan er relieken met stukken bot van heili­gen in de ruimte. Op de eerste verdieping hangen e‑voto’s en gebor­du­urde amulet­ten. Er zijn veel manieren om beter te wor­den.
Op de onder­wa­terkle­den liggen lichaams­de­len op de bodem van de oceaan, het herin­nert mogelijk aan de over­tocht van tot slaaf gemaak­ten waar­bij zieke mensen genade­loos over­bo­ord wer­den gegooid. Op het kleed op de eerste verdieping lijkt een micro­foon naar bene­den te reiken aan een lange staak, zodat hun stem­men alsnog geho­ord kun­nen wor­den. Een lichaam wordt opgenomen door de onder­wa­ter­planten, ze wor­den één. 

Het genezen, healen, kan niet plaatsvin­den zon­der de aarde waarop wij lev­en, waar de kruiden voor de medici­j­nen op groeien, die ons de grond­stof­fen lev­ert. Boven ruik je de koffie , cacao, de kruiden. En het herin­nert ons nog­maals aan de ongelijke verdel­ing van rijk­dom en grond­stof­fen. Aan exploitatie die voortkomt uit het kolo­niale verleden. ​’Mid­dels de grond­stof­fen con­necteert de kun­stenares de bezoek­er terug met een deel van de oor­spronke­lijke han­del­sroutes tussen Europa en Afri­ka, en het geheugen van de stad Brugge’, staat erin de toelicht­ing.
Anam­ne­sis: onthouden dat je iets ver­geten bent. Van het ver­geten weet te hebben.
Een ontroerende verbindende instal­latie waar je als je er rond­loopt de kwets­baarheid van de mens voelt en wat ons allen verbindt: een lichaam dat maar tijdelijk op aarde is.