Ancilla Admiraal: 'Mijn moeder trok zich van niemand iets aan'

Eige­naar: Ancil­la Admi­raal (53), ein­dregis­seur en pro­du­cent
Wat: een oliev­erf­schilder­ij met paar­den door haar moed­er Ancil­la J.J. Gorter
Titel: zon­der titel
Afkomst: Gekre­gen uit nalatenschap

’Na haar vervroegde pen­sioen vond mijn moed­er aansluit­ing bij een schilder­s­groep­je in Hoofd­dorp. Een tweede car­rière diende zich aan. Ze was een flam­boy­ante, aan­wezige dame die grote brillen en kaf­tans droeg.

In haar gedacht­en en oplossin­gen was ze alti­jd al cre­atief. In onze woonkamer plaat­ste ze pikzwart gev­erfde planken op beton­nen con­soles die als tuin­ver­sier­ing waren bedoeld. De bad­kamer knalde er in fel­blauw uit. Ze trok zich van nie­mand iets aan, dat was haar grote kracht. En als zij ergens bin­nenkwam, was het alsof alles meer kleur kreeg.

Tij­dens de Tweede Werel­door­log heeft ze onderge­do­ken gezeten in een katholiek weeshuis in Ams­ter­dam en na de oor­log stond ze er alleen voor, ze had geen fam­i­lie meer. Zelf ontk­ende ze alti­jd dat ze mogelijk Joods was. We sprak­en er nooit over. Zo schilderde ze haar favori­ete non, maar ook dat kwam er pas uit na veel vra­gen. Het was een ver­bo­den gebied en ik heb er vrede mee. Ze draaide het ​’alleen zijn’ om tot een voordeel: je kunt doen wat je wilt zon­der hin­der van de nor­men en taboes van ouders.

Op de dag dat ze mij vertelde dat ze onge­neeslijk ziek was, meldde ik haar mijn eerste zwanger­schap. Ze begon meteen aan een serie piep­kleine schilder­i­jt­jes over het alfa­bet op kant-en-klare card­boards van 9 x 12 cm. Tot de dag dat ze over­leed werk­te ze daaraan. Haar schoonzus Mary heeft ze afge­lakt. De let­ter C is voor cent en daarop waren guldens en dubbelt­jes geplakt. Ze over­leed op de dag dat mijn dochter werd geboren. Zo mooi hoe de ene gen­er­atie in de andere over­gaat, hoe de vrouwelijke lijn via mijn dochter is doorgegaan.

Dit schilder­ij heb ik opge­hangen omdat de kleuren zo stralen. Sim­pel en zon­der per­spec­tief, dat was haar sti­jl. Een paard kijkt je aan, een ander loopt door. Vri­j­moedig. Het ontroert me. Mijn vad­er was een gelovig man. Naast hem was zij de exo­tis­che wilde vogel die vrij rond­vloog. Ze paste zich niet aan en dat was voor ons kinderen een prachtig voor­beeld, ook nu nog.’

Foto’s: Car­ly Wollaert