Het idee dat ik David Bowie ben die naar de sauna gaat
Iedere ochtend is daar weer het wonderlijke moment dat ik mijn ogen opendoe, terug van een verkenning in een avontuurlijke droomruimte, iedere ochtend is het anders, soms ligt mijn lijf alweer in mijn eigen bed, en als ik met mijn tenen wiebel voel ik de stof van het laken schuren maar verder ben ik nog niet geland, in wezen ben ik nog in die andere wereld waar ik als een propeller een baan door een wolken heen schoot. Op andere ochtenden ben ik met mijn gedachten meteen geland maar wil mijn lijf nog niet gelijk mee, het weert zich tegen beweging, het wil nog niet uit bed, het wil terug naar de nacht.
Mirthe Kluck vraagt zich af wat de werkelijkheid van deze wereld is, alsof ze met een thermometer het realiteitsgehalte van de dag wil meten. Als ze op de fiets door een laan met bomen rijdt vraagt ze zich wel eens af: wat als ik hier nu niet fiets. Op zo’n moment probeert ze een gedachte uit, ze draait als het ware dag en nacht even om Zo besloot ze om voor haar schilderijen ook een ander perspectief te kiezen namelijk die van een buitenaardse figuur, een alien. Als ze hem zou volgen in zijn eerste ontmoeting met de aarde, waar zou hij gefascineerd door zijn? Twee monochrome blauwe schilderijen laten de oceaan zien waar zijn blik op valt, het water doet hem denken aan de oneindige ruimte waar hij net vandaan komt.
Het idee van een alien die naar onze planeet kijkt is niet nieuw. Tim Burton maakte de film ’Mars attacks’ waarin de bewoners op aarde goedgelovige sukkels zijn en spirituele mensen alleen het goede willen zien en er dus van uit gaan dat de marsmannetjes ons komen helpen om de aarde weer in orde te brengen. Niets van dit alles, de marsmannetjes grijpen als wilden om zich heen en maken van de aarde een omgeschepte zandbak.
Mirthe Kluck heeft een wijzer ruimtewezen voor ogen. een soort alwetende figuur die allerlei planeten heeft bezocht en daardoor veel heeft gezien en wijs is geworden. Zijn ogen glinsteren met hun vele facetten: daarom zijn de werken die Kluck maakt ook zo verschillend. ’Hello earthy people’ is zijn eerste poging tot contact met ons.
Als een kosmonaut een boodschap naar de aarde stuurt, waar zou deze persoon dan mee werken, vroeg Mirthe zich af. Geen gewoon textiel maar een futuristischer materiaal, zoals rubber plastic of vinyl. Ze kocht een meter rubber en hing het aan de muur maar het kwam al snel naar beneden omdat het zo zwaar was. Vervolgens spande ze een stukje om een klein frame, waarbij de hoeken opbolden en de achterkant vol nietjes en spijkers kwam om het onwillige rubber op z’n plaats te houden. Het lapje rubber was duur dus ze wilde goed nadenken over wat ze er op zou schilderen, en juist in dat vele nadenken liep ze juist. Uiteindelijk pakte Kluck het potje groene verf dat stond al in haar atelier stond te wachten en maakte schilderij in een snel moment, binnen twee uur. Eigenlijk moet het precies zo zijn, dacht ze tevreden, zo lekker speels, gewoon lekker dit spulletje op het doek smeren.’ Zo leerde de alien haar een eerste les, over het loslaten van het denken en er op te vertrouwen dat het gewoon goed is. Gewoon durven doen.
Haar schilderij is een samenkomst van materialen, de letters zijn fluorescerend groen en tintelen van beweging. Mirthe Kluck zocht naar een equivalent voor de geluiden van een computergame. Het werk maakt stille geluiden, zou je kunnen zeggen, omdat het vibreert op het oog. de dans op je oog. In het zoeken naar een esthetiek van de toekomst laat ze zich inspireren door films, Het groen waarmee ze de letters schilderen is metaallak, een vreemde fascinerende substantie. En waarom ’alienbloed’? Omdat in horrorfilms vaak een boodschap in bloed wordt achtergelaten, zo laat deze alien zien dat hij zijn boodschap serieus neemt want hij heeft het immers met zijn eigen bloed geschreven.
’Ik heb nog geen theorie over de werkelijkheid, ik ben nog meer de mediator, wat is waarheid dat weet ik niet al realiseer ik me dat de realiteit dikwijls vertroebeld is door conventies. De methode om via de blik van een buitenaards wezen werk te maken is interessant omdat het me helpt om een op inventieve manier te werken en de conventies op te rekken.’ De alien helpt Kluck om haar fascinatie over het bestaan het oneindige van de kosmos te kunnen beschouwen.
I’m stepping through the door
And I’m floating in the most of peculiar way
And the stars look very different today
Het werk kent humor en een lichtvoetige kant die ze uitwerkt in materialen als metaallakverf piepschuim, spijkerstof of polystyreenkorrels. Achteraf overdenkt ze wel of bijvoorbeeld de kreet ’Hello Earthy People’ niet al te positief is, te midden van alle kritische en pessimistische geluiden in kunstwereld, wanneer is het naïef en wanneer is het constructief?
Haar ideaal is om vanuit het niets objecten maken, totaal open en zonder oordelen. Ze beseft dat haar waarneming en mijn gedachten vaak niet kloppen en hoe belangrijk het is om altijd twee kanten van de zaak te bekijken. Wijsheid is volgens haar vooral dat je accepteert dat niet ‚wijs’ . ’Ik kan er niet tegen als er een waarheid met veel overtuiging gepredikt wordt terwijl er zoveel mogelijkheden zijn. Het gaat me om het ontrafelen van de waarheid want meestal weet je niet wat de waarheid is.’ Ook daarom zijn de schilderijen zo verschillend.
Mirthe Kluck begint de dag met het creëren van een soort mindset middels haar kleren. ‚Ik ben altijd bezig met kleding, met mooie stoffen, katoen, metallic, met glad ruwe of lichte stoffen, fluweel en glitter. Iedere ochtend bepaal ik met zorg wat ik aantrek. Een bepaald soort slippers geven me het idee dat ik David Bowie ben die naar de sauna gaat. En zo werk ik ook met schilderijen want in feite kleed ik het frame aan. In het dagelijks leven ben ik de belichaming van mijn schilderijen, dat hoort erbij.’
Ik knipper met mijn ogen, een nieuwe dag ligt open. Alles kan gebeuren, ik kan deze dag maken of breken. Dus de eerste vraag is wat ik daarbij aan zal trekken. Wie wil ik zijn? Vandaag houd ik het op simpel blauw met een flonkerende hanger. Het goud van de zon en het zilver van de maan.
Here am I floating round my tin can
Far above the moon
Planet Earth is blue, and there’s nothing I can do…
This is Major Tom to ground control
