Yael Davids: A daily Practice

In 2017 startte Yael Davids een nieuw soort onder­zoek­stra­ject, het Cre­ator Doc­tus dat niet lei­dt naar een geschreven proef­schrift maar naar een verza­mel­ing artistieke werken of pro­jecten. De exposi­tie A Dai­ly Prac­tice is het resul­taat van haar onder­zoek waar­bij ze werk­te met de col­lec­tie van het Van Abbé Muse­um­mu­se­um op basis van de lichaam­stech­nieken van Moshe Feldenkrais; een sys­teem van lichaam­soe­fenin­gen dat gericht is op ver­grot­ing van het zelf­be­wustz­i­jn door beweg­ing. Dat maakt nieuws­gierig. Waar moet je bij zo’n uit­gangspunt aan denken?
De ten­toon­stelling ademt beweg­ing, en eigen­lijk stelt de ten­toon­stelling je voort­durend vra­gen, door­dat ieder werk heel pre­cies is uit­gekozen op een com­bi­natie van beweg­ing en bewustz­i­jn. Een tekenin­gen die het resul­taat is van de spir­ituele seances van The Five, geno­teerd door Hilma Aft Klint, bestaat uit tril­lende lij­nen die in het mid­den een bloem vor­men, omgeven door tek­sten. Een beweg­ing van boven naar bene­den die je vol­gt met je ogen en je hart. Net als het kleine vogelt­je dat in elka­ar gedo­ken zit, een beweg­ing naar bin­nen en naar de grond toe, met daar­naast een mys­terieus vierkant waarop schuine lijn is ingetekend.

Mid­den in een zaal staat een kleine vierkante show­case van hout en glas waarop uit­leg, noti­ties en grafieken over gebarentaal, de taal die mij alti­jd doet besef­fen hoe inge­houden en met weinig beweg­ing wij ‑horen­den- prat­en. We lat­en zoveel expressiemogelijkhe­den liggen. Dan een prachtige teken­ing van Nas­reen Mohame­di die er zo dried­i­men­sion­aal uit ziet dat ik bij­na niet kan geloven dat het niet gew­even is. Er is een video van Andy Warhol opgenomen op een dak in New York waarin een pro­fes­sionel danst met dan­s­criti­cus Jill John­ston en het laat zien hoe ontroerend de beweg­in­gen van een ​‘ama­teur’ kun­nen zijn. Ik zet ama­teur tussen haak­jes omdat de ten­toon­stelling er ook over gaat dat iedere alledaagse beweg­ing die oprecht en met aan­dacht wordt gedaan als een kleine dans is.

Door de zalen heen hangt een dunne zwarte doek waarin een lijn is gevor­md door er draden uit te trekken, opeens wordt de ruimte waarin je je beweegt onon­tkoom­baar. Yael maak­te een soort instruc­tiekaarten zoals ​’Increas­ing the perception’s of one’s body — from toe to head’ waarmee mid­dels werken uit de col­lec­tie feldenkrais-les kan wor­den gegeven. Helaas is dit deel van de ten­toon­stelling gro­ten­deels geschrapt van­wege coro­na. Ik had het graag willen meemak​en​.In de laat­ste zaal zijn gelukkig meer mensen aan­wezig, de glazen plat­en en twee goud­kleurige veroorza­k­en een spel van schaduw, beweg­ing en afs­ni­jdin­gen dat je de adem beneemt, zo won​der​mooi​.De ten­toon­stelling is een fan­tastisch resul­taat van deze drie jaar studie met dat curieuze uit­gangspunt. Voor drie euro koop je een klein boek­je met een verza­mel­ing tek­sten van onder andere Yael zelf.

Het oor wist van zijn keiz­ers… zijn onder­drukkin­gen en ver­bo­den, van Opstand. 

Anna Boghigu­ian

Een gigan­tisch oor. Een open mond. Tong en tanden, zover mogelijk openges­perd. Herse­nen. Zwerf­ma­te­ri­aal. Zout., min­eralen, ste­nen. Een tent. Een kapotte vlag. Mensen en nog meer mensen. Ze lopen in groepen — net als elk ander mate­ri­aal dat zich ophoopt. 

Yael Davids