IMG 0124

28 juni 2022 bezocht ik de exposi­tie van Susanne Khalif Yusef in het Noord­Bra­bants muse­um in S’Hertogenbosch.
Onon­tkoom­baar hangt daar in het mid­den in een rode neon en in ele­gante Ara­bis­che let­ters: Wij willen lev­en. Dat si waar het om draait in deze exposi­tie. Een Palesti­jnse vriend stu­urde haar deze hartekreet. Wij willen lev­en, dat moet toch mogelijk zijn. Maar de inwon­ers van Ramal­lah lijkt dat amper gegund door de Israëlis­che poli­tiek. Khalif Yusef studeerde een semes­ter aan de Acad­e­my of Pales­tine Art in Ramal­lah om zo ook haar eigen roots te onder­zoeken. Haar grootoud­ers vlucht­ten in 1948 uit Jaf­fa en sinds­di­en leefde de fam­i­lie in dias­po­ra. Susanne kreeg op 25 jarige leefti­jd een Ned­er­lands paspoort.
Acht weken lang vol­gde Khalil Yusef het nieuws via de Ara­bis­che media en ze telde 30 doden in het Palesti­jnse gebied, meren­deel jon­gens tussen de 14 en 20 jaar. Deze jon­geren her­denkt ze met hun portret­ten op deze bal­lon­nen.
Een dik geknoopt tapi­jt waar een palm uit omhoog sid­dert met op de achter­grond het motief van de sjaal van Arafat. Een bronzen beeld doet denken aan het vri­jhei­ds­beeld met zijn spiky haren maar implodeert meer dan dat het een bood­schap de wereld in brengt. Tot zwi­j­gen gebracht. Alsof hij bedu­usd denkt: wat gebeurt er met mij?
En er hangen 4 tapi­jten met de kracht van graf­fi­ti . Just ICE.