Rijksacademie Open 2018
Esteban Cabeza de Baca
Al eerder exposeerde Cabeza de Baca in bij Galerie Fons Welters met ‘Unlearn’. Hier laat hij een verrukkelijke mix zien van uitbundige schilderijen, waarbij ook de spuitbus is gebruikt, wonderlijke figuren van keramiek, een altaartje van bakstenen, een ontroerend monstertje wiens mond is aangegeven door een geregen touwtje (of wordt hem belet te spreken?), een handje dat op de grond ligt. Esteban Cabeza de Baca groeide op in New Mexico en Colorado en de installatie heeft de kleur oranje aangenomen van het woestijnlandschap. In zijn werk wil hij de verloren culturele geschiedenissen weer een plek geven en opnieuw uitdenken, maar ook om ze zich weer toe te eigenen. Vanuit zijn Indiaanse, Mexicaanse en Spaanse culturele achtergrond tracht hij de inheemse verhalen te ontdoen hun koloniale laag en om ze weer opnieuw te verbeelden.
Dan Zhu werd in 1985 in China geboren. Om een lezing over haar tekeningen in Club Solo te introduceren gebruikte zij het volgende citaat.
“Our concern is with those aspects of whatever is out there that constitute the individual reality(IR) of a specific individual.” “We must remember, that what we see is not Nature, but Nature exposed to our method of questioning.” “Toward a general Theory of the Paranormal”, Lawrence Leshan, 1969.
Dan Zhu tekende als kind al onafgebroken, geïnspireerd door haar vader die insekten tekende voor het ministerie van bosbouw. Haar tekeningen zijn diep geworteld in de oosterse filosofie van Lao Zi en Zhuang Zi maar veranderen natuurlijk door haar verblijf in het westen.
‘During the daytime we are forgetful and blind, but no one can escape from the dark side of the moon.’
Che Onejoon vertelt in ’My Utopia’ het vreemde verhaal van de Monica Macias Bindan, dochter van de eerste president van Equatoriaal-Guinea. Het laat zien hoe een individueel leven bepaald wordt door politiek. Haar vader transformeerde van idealist al snel een onmogelijke dictator en hij zond zijn kinderen voor hun veiligheid naar Noord Korea. Daar groeide ze op in Pyongyang als een aangenomen dochter van Kim 11 Sun.
“All my childhood memories start from when I arrived on that plane in Pyongyang,” said Macias, “I know how Koreans think and how to talk to them because they taught me. They made me.” vertelt ze in een gesprek met James Pearson
In sobere portretten, verdeeld over drie schermen, vertelt de film over de constructie en het uiteenvallen van een identiteit, over vervreemding waarbij de taal een centrale rol speelt. Een mengeling van feiten en verbeelding.
Maria Kley maakte een portret dat in de lucht zweeft. Ze stapelde 104 lapjes op elkaar, geknipt uit de zijden sjaals van haar oma en gelijk aan het aantal levensjaren van haar oma. Ze kreeg de de omvangrijke collectie zijden sjaals van haar oma, een bijzondere vrouw uit Wiesbaden die in Naturheilkraft geloofde Kley wilde een hommage maken waarin haar karakter tot uiting zou komen. In de sculptuur van losse strengen sjaals, en waarvan de vorm gebaseerd is op de rivier de Rijn, schemeren de overtuigingen en veerkracht van haar oma door. Achter een muurtje is en film over de ontstaansgeschiedenis van het werk te zien.
Humans believe that fish have a short term memory
Humans on the other hand do not have fish memory
they remember memories: and learn from their mistakes.
Noram is a new species: half man, half fish. They fight like man and forget like fish.
Afkomstig uit Syrië, gevlucht voor de oorlog realiseert Omar Imam een beeld waarin alle dubbelheden van deze situatie zijn verwerkt. Na de tweede wereldoorlog klonk het overal in Europa: nooit weer! Maar, vraagt Imam zich af, ‘leren wij mensen wel iets van de oorlog?’ Zoals Wilfried Takken in zijn artikel over het boek ’Afgrond zonder vangnet’ van Arnold Grunberg beschreef: ’Wat Grunberg vooral duidelijk wil maken is dat deShoah niet een onbegrijpelijke unieke ramp was — een korte onderbreking in het langlopende Europese beschavingsproject. Née, de shoah ligt juist in het hart van onze samenleving. Voor wie goed kijkt, ziet er overal afspiegelingen van. Noram, oftewel ‘no ram’ verwijst naar het ontbreken van een geheugen en naar Aram, de streek in Syrië waar Aramees wordt gesproken. Een man met een vissenkop en een geheugen dat niet zo veel kan bevatten: hoe beschaafd is de mens die door tijden en culturen heen altijd weer geweld en oorlog creëert?
Een sculptuur die kan zweten, lekken, uitzetten inkrimpen. De klei zuigt de vloeistof op en op eigenkracht gaat het object zich gedragen als een levend wezen. De fysische eigenschappen van de materialen bezielen het ding zodanig dat het een eigen leven kan gaan leiden. Zo is het een object tussen levend wezen en zombie in. Het is van keramiek gemaakt maar lijkt rubberachtig. In de ruimte hangen stangetjes waardoor af en toe een geur de ruimte in wordt geblazen.
Grote witte mensfiguren die doen denken aan de klassieke Griekse sculpturen, deze jongeling lijkt een variatie op de Doornuittrekker. Maar in de toelichting staat dat Courtois zich liet inspireren door Bernini, die de huid zo perfect in marmer kon nabootsen. Ja, een wonderlijke erotiek zweeft door de ruimte, sensueel en verleidelijk zitten of liggen de jongelingen, maar ook alsof ze totaal niet geïnteresseerd zijn in wie er naar hen kijkt. Een eigenzinnige voortzetting van het verleden van de kunst.
Deze inktvisachtige figuur wentelt zich wellustig om maar het gevaar van wurging is gelijktijdig ook aanwezig. Verleidelijk en beangstigend, technisch en zeer materieel, haat en liefde. De draaiend figuur ligt op een platform met mensachtige pootjes. De figuur lekt vloeistof en om haar basis heen is het spekglad. Je kunt ook alleen maar voorzichtig toekijken bij zoveel omstrengelde liefde en geweld.
’There’s a thin line between love and hate. Mire Lee creates sculptural representations of this tense, uncertain zone.’
What’s with light, Theia?
The stairs are costing my steps, and I can’t remember when I watered the plants.
In a temporary fix, my skin turned bleak and dissolved into Elsewhere.
Pale white sky white
Ceel Mogami de Haas hing een verticaal scherm in de lucht waarop een wolf te zien is die het verhaal Der Wolf Hermann Hesse vertelt. (De Steppewolf is het symbool voor de figuur Harry Haller, die als een wrede wolf eenzaam door de steppe van deze wereld doolt, ertegen in opstand komt, overal doorheen wil breken.) De mond vertelt, eet , likt en kan stil zijn. Het is ons fysiele vizier op de wereld, volgens de kunstenaar. Hier ontlenen de figuren hun stem aan literatuur en cinema.
Femke Herregraven, creëerde een scenario van de toekomst. Op een groot zwart scherm zijn alle grote rampen op een rijtje gezet, een index. In een futuristisch, koele ruimte zijn computeranimaties te zien waarin uitgestorven dieren, fossielen, praten met de laatste mens.
In een gesprek met Kees Keijer zegt ze: Ik vind het interessant als mensen zeggen: ik heb echt geen idee waar ik naar kijk. Hoe gaan we om met dit soort beelden die in toenemende mate onderdeel van onze samenleving worden.’
Natuurlijke artefacten, zo noemt Hageman haar werken. Hier
wordt de bezoeker wordt uitgedaagd om een tapijt van ‘koraal’ kapot te maken.