Multiplemadé.

World­wide ship­ping staat er ent­hou­si­ast en ambitieus boven aan de web­site van Mul­ti­ple­madé. Om een galerie te ope­nen tussen twee lock downs in moet je wel mega opti­mistisch zijn en dat is Madé van Krimpen zon­der twi­jfel. Het is een feest om bij haar op bezoek te komen (op afspraak en in m’n een­t­je, vol­gens de regels) want ze is bevlo­gen over de kun­st en haar onderne­m­ing en neemt de tijd. De ruimte aan de Prin­sen­gracht heeft zo’n sfeer waarin alles klopt, som­mige muren hebben een zacht kleurt­je, er is daglicht en alles is met zorg ingericht. De liefde voor kun­st danst er door de lucht. Op dit moment is er werk te zien van Jitske Schols wiens foto­portret­ten je regel­matig in de Volk­skrant tegenkomt maar die hier col­lages toont. Shreds of Eve.

Drie jaar gelden ver­huis­de Schols naar het land­huis waar ze is opge­groeid al woont ze nu in het koet­shuis, zo begri­jp ik. Ze raak­te geïn­ter­esseerd in het verleden van deze plek dat ooit het buiten­verbli­jf was van de fam­i­lie Wit­sen. Hun zoon Willem Wit­sen werd een beroemd schilder maar zijn zus Anna trof een slechter lot: ze kon geen kant op met haar lev­en bin­nen de beperkin­gen die de 19 eeuw aan vrouwen oplegde. Ze studeerde voor sopraan­zan­geres maar haar vad­er ver­bood haar een pro­fes­sionele car­rière, hij vond het een ongepast beroep voor een vrouw. Uitein­delijk liep ze in een wak in de vijver achter het huis en maak­te zo een einde aan haar lev­en. 34 jaar oud. Jitske Schols ver­w­erk­te haar ver­haal in het foto-essay Songs for Sopra­no.

Anna Wit­sen was natu­urlijk niet de enige vrouw die in de knel raak­te, veel vrouwen­levens kwa­men nooit tot bloei door de restric­ties van de patri­ar­chale samen­lev­ing. Hun lev­ens zijn van geen belang en zijn slechts als snip­pers terug te vin­den in de geschiede­nis. Maar ook dat is deel van het verleden en Scholte brengt deze frag­menten ons lev­en bin­nen in haar samengestelde portret­ten Shreds of Eve, die ieder uit drie delen bestaan (head, heart, heels). Een bestaand foto­portret, bijvoor­beeld van haar dochter, wordt aange­vuld of over­schreven door beeld frag­menten die Scholte over­al van­daag haalt. Stof­pa­tro­nen, schoe­nen, hoe­den, bloe­men, bladeren of hand­schoe­nen uit de col­lec­tie van het Rijksmu­se­um. Het is een indrin­gende serie over de bek­lem­ming van vrouwen­levens die anders zouden weg­glip­pen uit het grid van de geschiedenis.

In de andere helft van de galerieruimte staan de huis­jes van Veron Urdǎri­anu, of eigen­lijk meer bedenksels en mogelijkhe­den voor dak­lozen, vluchtelin­gen, mensen zon­der huis. Tem­po­rary Liv­ing Units, ze kun­nen wor­den gekan­teld, getrans­formeerd of mee wor­den genomen. Een aanzet om te komen tot oplossin­gen door anders te denken, want heeft niet iedereen recht op een huis? Deze droom wordt in de galerie alvast een utopis­che realiteit. De huizen kun­nen wor­den aangepast aan de behoefte van dat moment. Ieder huis­je, het kunst­werk, is gemaakt in een oplage van twee.

Madé werkt het lief­st direct samen met kun­ste­naars en zo bracht ze Paul Kooik­er en Duran Lan­tink samen en dat lei­d­de tot een bij­zon­dere samen­werk­ing. Duran studeerde af aan mod­eaf­del­ing van de Ger­rit Rietveld acad­e­mie met een col­lec­tie in een boek. Hij besloot om een aan­tal van die ontwer­pen als miniatu­ur uit te voeren. Maar dan echt heel klein, als kled­ing voor een Bar­bie. Die mini-kled­ing gaf Lan­tink ver­vol­gens aan Paul Kooik­er die er op zijn eigen onnavol­gbare wijze foto’s van maak­te. Soms aange­vuld met benen van aar­dap­pel of een prop­je schuim. Zon­der hoofd lijken ze wat duis­ter, als voodoo pop­jes, één maakt een sprong de lucht in wat witte magie doet ver­moe­den.
Fan­tas­tic Voy­age heet de serie, ver­noemd naar een Amerikaanse sci­encefic­tion­film uit 1966, waar­bij de beman­ning van een onderzeeër die tot micro­scopisch kleine afmetin­gen is gekrompen en zich in het lichaam van een gewonde weten­schap­per begeeft om schade aan zijn herse­nen te herstellen.

Achter de galerie ruimte is een artist in res­i­den­cy, piep­kleine ruimte maar er past een bed in en er ook een keuken en een douche aan­wezig dus een pri­ma plek in hart­je ams­ter­dam. Quent­ley Bar­bara logeerde er en fab­riceerde een groot hoofd van kar­ton en tape, dat nu de ruimte niet meer uit kan, of daar moet nog iets op gevon­den wor­den. Ook maak­te hij een serie kleinere kop­pen, unieke mul­ti­ples. Voor Multiplemadé.

Op de web­site van Mul­ti­ple­madé zijn fan­tastis­che werken te vin­den: prachtige vrouw­fig­uren van Han­nah Van Bart, ontroerende beren-portret­ten van de onlangs overleden Hele­na van der Kraan, een inge­to­gen en kleurig stilleven van Anne Fed­de­ma.
Kom kijken, kom kopen.